Een boom voor mij!

Op dinsdag 12 oktober had ik een avonddienst. Samen met de verloskundige zorgde ik voor een super leuk koppel, de dame; 40+5wk zwanger van hun eerste kindje, werd ingeleid ivm pre eclampsie (zwangerschapsvergiftiging). Een super leuk koppel! Ze vonden het geen enkel probleem om Engels met mij te praten en we hadden gezellige gesprekken waarbij we regelmatig konden lachen. Mw had een epiduraal als pijnstilling, dit wordt vaker aangeraden bij zwangerschapsvergiftiging omdat het kan helpen de bloeddruk wat te verlagen. Deze pakte onwijs goed uit bij haar, want ze voelde in het begin de weeën niet eens! Later toen de weeën wat sterker werden kon ze deze wel voelen, maar dit kon ze prima verdragen.

Het koppel vertelde mij over de traditie in hun familie, waarbij ze de placenta mee naar huis namen om er een boom op te planten. De ouders van deze (bijna) vader hadden dit voor hem en zijn broer ook gedaan. Hij vertelde over de twee appelbomen, één van die bomen was snel gaan rotten en dood gegaan en de ander was goed gegroeid en is een prachtige, bloeiende appelboom geworden. Zijn broer had hem altijd wijs gemaakt dat de dode boom van hem was, en plaagde hem er wel eens mee. Jaren later bleek dat juist de dode boom van zijn broer was! Hier moesten we erg om lachen!

Dit koppel wilden deze traditie graag voortzetten en vroegen of ze de placenta mee naar huis mochten nemen. Uiteraard mag dat! Ik vertelde de verloskundige over deze traditie, zodat ze wist dat we de placenta niet weg mochten gooien. Na de geboorten van het kind, wordt de placenta geboren. De verloskundige of ik kijk(t) deze dan na, vervolgens weegt de assistente hem en gooit zij hem weg. Ik heb dus ook de assistente op de hoogte gebracht, zodat ook zij wist dat ze hem niet weg mocht doen!

Rond 23uur kreeg mw wat serieuzere persdrang. Om 23.15uur is eigenlijk onze avonddienst af... Ik vroeg aan de verloskundige of ik niet langer mocht blijven, ze zei dat ik dan met 1 á 2 uur langer rekening moest houden maar als ik dat wilde, dat dat zeker mocht! Dat vond ik geen probleem, ik was al de hele avond nauw bij ze betrokken en ik vond het zo jammer om net voor de 'finish' weg te moeten. De verloskundige van de nachtdienst kwam op de kamer, kreeg de overdracht en ook aan haar vertelde ik over de placenta net als aan de assistente van de nacht (het is vaak de gewoonte om deze weg te gooien en dat zou natuurlijk echt zonde zijn, vandaar dat ik ervoor wilde zorgen dat iedereen het wist en er geen misverstand zou ontstaan). Het koppel begon te lachen omdat ik inmiddels aan iedereen hun placenta traditie had verteld met de boodschap deze dus niet weg te gooien! Ik moest ook lachen en zei; ''yeah i'm fighting for your placenta, don't worry! Hahah''

Uiteindelijk is deze bevalling helemaal anders verlopen dan verwacht. Er was niet genoeg progressie tijdens het persen en omdat het CTG (de harttonen van de baby) minder goed werden is er een bloedonderzoek vanaf het hoofdje van de baby gedaan. Hiermee wordt gekeken naar de pH waarde van de baby. Dit zegt iets over hoe het met de baby gaat en hoelang hij het nog vol kan houden. Deze waarde was wat verlaagd waarop de beslissing is genomen om na een lange bevalling een vacuüm te doen. Het kindje is op 13 oktober om 02:18uur geboren! Welkom Wilfred! Enkele minuten later kwam de placenta, deze heb ik nagekeken en aan de ouders laten zien. De assistente heeft hem gewogen en daarna netjes terug gebracht naar de kamer! ;)

Nadat ik mw heb gehecht en wat andere nazorg heb gedaan heb ik afscheid genomen van het koppel. Het was ruim 04:00uur geweest en tijd voor mij om te gaan slapen (na deze dienst van 13uur). Maar toch was ik erg blij dat ik ben gebleven en deze bevalling heb mogen meemaken.

22/10 had ik een dagdienst. Ik kwam de verloskundige tegen met wie ik toen avonddienst had. Ze vroeg aan mij of ik mijn cadeau al had gezien? Ik zei; cadeau?? heb ik een cadeau?? Ja, zei de verloskundige, het staat in het kantoor! Zodra ik kon ben ik gaan kijken, en inderdaad daar stond een hele zak met mijn naam er op! Van het koppel! Er zat een grote doos bonbons in, een pot met chocoladeballetjes waar een dropje in het midden zit en een pak stroopwafels! En het allermooiste; een kaartje! Toen ik het kaartje las kreeg ik helemaal waterige ogen. Ze bedankten mij voor mijn begeleiding met heel veel mooie, lieve woorden! Het meest bijzondere was het volgende; ''Tanks for understanding and remembering our strange tradition and fighting for our placenta, even in the small hours with great turmoil. Just outside our window in the hospital grew a maple tree, shedding the golden leafs of fall. Right next to it grew a willow tree. We have decited to plant both- a maple tree for Wilfred and a willow tree for you.''

Ze hebben gewoon een boom ter ere van mij geplant... Hoe bijzonder, hoe speciaal, hoe lief! Ik ben er echt sprakeloos van! Dit is een koppel die ik nooit zal vergeten! Ik voel mij enorm vereerd!

Een hele flinke baby!!

Vandaag had ik een 12uurs nachtdienst van 19.00uur tot 07.15uur. We kregen de overdracht van de avonddienst. De verloskundige had het gewicht van de baby geschat op 4100 gram. Mw haar vliezen werden vanmorgen om 9.30uur gebroken om de bevalling in te leiden (op basis van serotiniteit). Vervolgens heeft mw in de loop van de ochtend veel contracties gekregen (6 per 10 minuten), waarvoor zij eenmalig een keer Ventolin I.M. heeft gehad. Hierna zijn de contracties verminderd naar 4 á 5 contracties per 10 minuten. (6 contracties per 10 minuten vinden we namelijk wat te veel, 4 tot 5 per 10 minuten is een beetje de max. Ventolin heeft een relaxerend effect op bepaalde spieren, zo ook de baarmoeder (misschien ken je het als medicatie voor bijv. Astma).

Mw ervaarde de contracties als erg heftig en had weinig rust tussen door, hierom heeft mw een epiduraal gekregen wat de pijn verlichtte. Mw ontwikkelde in de loop van de dag verhoging van rond de 38°C. De basis hartfrequentie van de baby was tachycard (150-175bmp) en had regelmatig een periode van te weinig variabiliteit (wat maakte dat het CTG pathologisch werd). Hierom is in de avonddienst drie keer een bloedonderzoek vanaf het caput van de baby gedaan om het lactaat te beoordelen, en hiermee de conditie van het kind te beoordelen. Deze waardes waren steeds goed en moesten we elke 30 minuten herhalen als dit CTG zou aanhouden. Mw had sinds 17:45uur volledige ontsluiting.

Wij namen de zorg over. Ik ben begonnen met het opnieuw nemen van de tempratuur, deze was 38,2°C en later nog een keer 38,3°C. Bij een tempratuur van 38,5°C of hoger moet er gestart worden met antibiotica, dus we moesten de temperatuur goed in de gaten houden. Ik heb abdominaal gevoeld naar de positie van de baby en geprobeerd het gewicht te schatten. Ik dacht dat het kindje groter zou zijn dan wat de avonddienst heeft geschat. Ik schatte het kindje op 4400/4500 gram.

In onze dienst zijn een aantal waardes verbeterd. Mw haar temperatuur zakte naar 38,1°C en de basis hartfrequentie van de baby zakte naar 150-160bpm, ook de variabiliteit normaliseerde. Hierom hebben wij geen lactaat test meer hoeven doen. Nadat mw ruim twee uur volledige ontsluiting had, moest ik vaginaal onderzoeken om te voelen of er progressie was. Dit was er, het caput was meer ingedaald. Niet veel, maar er was progressie en dat is het belangrijkst.

We hebben een ‘’time-out’’ ingelast. Dit hield in dat we naar het kantoor gingen en hier met de supervisor en de arts even alle zaken op een rijtje hebben gezet. Dit is om de gehele situatie goed te kunnen blijven overzien en een plan in je achterhoofd te hebben. Ik heb de casus aan de supervisor en arts verteld. De conclusie was als volgt: de tempratuur is beter en om dit moment is erg geen antibiotica geïndiceerd. Het CTG is van abnormaal naar suboptimaal verbeterd en ondanks dat de progressie langzaam verloopt, is er wel progressie. Het langere tijdsbestek kan komen door de grootte van het kind. Kortom; zo door.

Mw kreeg wat meer persdrang. Het caput was net voorbij de spinae, (dan is het hoofd van de baby al een aardig stukje op weg, maar bij voorkeur moet het nog wat lager zijn voor we beginnen met persen) dus de voorkeur was om zo lang mogelijk te wachten met actief persen en het caput verder te laten indalen. Mw mocht uiteraard een beetje mee persen als ze dit gevoel had. Om 21:45uur zijn we een syntocinon infuus gestart omdat de contracties niet krachtig genoeg waren. Als mw perste was dit vooral op haar eigen kracht, de contracties hielpen haar niet goed genoeg mee. Uiteindelijk is mw om 22:30uur bevallen van haar zoon. Mw had wat ruimer bloedverlies dus heeft hebben we na de (standaard) injectie oxytocine 10IE I.M. haar oxytocine infuus op 400ml/uur gezet. Het bloedverlies nam af. Toen het bloedverlies weer wat ruimer werd heb ik gevoeld of de placenta misschien los was gekomen, dit was niet het geval. De supervisor werd gebeld en kwam, zij heeft met de placenta geholpen. De placenta is 35 minuten na de baby geboren en was ook erg groot (857 gram, gemiddeld zijn deze tussen de 500 en 600 gram), dit verklaarde waarom deze meer tijd nodig had om los te komen. De uterus contraheerde nog niet optimaal waarschijnlijk door vermoeidheid (en door de oprekking van het dragen van een groot kind). Daarom is er nog een sterke concentratie van 10IE oxytocine in 100ml NaCl aangehangen. Het bloedverlies normaliseerde, mw heeft uiteindelijk 1070ml bloed verloren.

De baby zag er nog groter uit dan we hadden geschat dus hebben we hem kort na de bevalling gewogen. Hij woog 5108 gram! Wat een buffel! Dit maakte dat hij in het glucose protocol viel, de assistent heeft hem wat kunstvoeding gegeven. Een uur hierna hebben wij zijn glucose gemeten, toen heeft hij weer wat kunstvoeding gekregen en twee uur daarna opnieuw zijn glucose gemeten. Dit was allemaal in orde. Moeder was echt uitgeput na deze zware en lange bevalling, ze zijn later naar de kraamafdeling gegaan.

Het was erg interessant om de bevalling van zo'n groot kind te begeleiden. Hierbij moet je een aantal mogelijke complicaties in je achterhoofd houden en alert zijn op de signalen. Ik heb nog niet eerder zo'n groot kind gezien! Hahah! Hij had nog geen naam, maar dat wordt vast een stoere naam!

40!!

Jaaaaaa!! Vandaag mijn 40e bevalling mogen begeleiden! Super fijn dat ik deze mijlpaal nu alvast heb behaald!

Ik werkte twee avonddiensten met dezelfde verloskundige. Ze zei aan het begin van de dienst tegen mij: ''You are the boss, I will only come in the room if you need me to''. Dat vond ik erg leuk! Zo kan ik mijzelf testen in hoe ver ik kom met mijn eigen kennis, met de wetenschap dat er iemand is als het nodig is. Rond de bevalling zelf kwam ze wel op de kamer, vooral om mee te coachen in het Deens. Het was een mooie, vlotte bevalling waarbij dochter Ellie ter wereld kwam!

Nou Ellie, leuk dat jij mijn nummer 40 bent!!

Heftige nabloeding!

Vandaag had ik een dagdienst. Om 7.00uur start onze dienst en we beginnen de dag in een soort verzamel ruimte. Hier hangt het scherm met alle vrouwen die op de afdeling liggen en het CTG scherm. De verloskundige supervisor begint altijd met een voorstel rondje. (De supervisors zijn een aantal verloskundige met veel ervaring die voor deze extra functie hebben gekozen, wanneer er een complicatie ontstaat of een verloskundige wilt even overleggen kan zij de supervisor laagdrempelig benaderen/bellen). Na het voorstellen verteld zij kort hoe de dienst ervoor is geweest en welke vrouwen er op de afdeling liggen + de belangrijkste informatie over hen. Dan worden de vrouwen verdeeld en als student moet je soms een beetje snel zijn voor een leuke casus! :)

Samen met Elisa (de verloskundige met wie ik meeloop) krijgen we de overdracht van de nachtdienst over het koppel die wij toebedeeld hebben gekregen. Mw is vandaag precies 42 weken zwanger van haar eerste kindje, heeft twee dagen ervoor medicatie gehad om de bevalling in te leiden. Deze medicatie heeft bij haar weinig effect gehad. Haar vliezen zijn de dag ervoor wel al gebroken en sinds gisteravond 23uur is ze in het ziekenhuis opgenomen. Haar weeën kwamen niet echt opgang waardoor zij een syntocinon infuus heeft gekregen (infuus met weeën hormoon). Hierna heeft ze goede weeën gekregen en heeft ze besloten een ruggenprik te nemen. Tot slot verteld de nachtdienst dat ze mw om 6.15uur nog heeft getoucheerd en ze toen 7cm ontsluiting had.

We gaan naar het koppel toe om kennis te maken. Mw ligt comfortabel in bed en vangt de weeën goed op, ze is erg blij met de ruggenprik. Beide vinden ze het prima dat ik er bij ben vandaag en ook het Engels praten is geen probleem. Mw heeft aan het einde van de nachtdienst nog geprobeerd te plassen, maar dit lukte niet goed. Daarom stellen we voor om haar blaas dmv een eenmalige katheter te legen, dit vond mw prima. Op een end lijkt mw beginnende persdrang te hebben dus wil ik haar graag toucheren, ze heeft al volledige ontsluiting! We kletsen wat en wachten op de echte reflectoire persdrang. Ik vraag aan mw of ze wel eens heeft nagedacht over in welke houding ze wilt bevallen. Mw gaf aan dat ze graag staand wilt bevallen, dus even later help ik haar uit bed. Ik leg haar uit hoe ze het beste kan gaan staan en met een spiegel kijk ik af en toe hoe het vordert. Na iets meer dan een half uur heeft mw echte reflectoire persdrang, de persdrang die je niet meer kunt weg zuchten. Om 9.30uur toucheer ik nog een keer om te voelen hoe laag het hoofdje al is gekomen. Hoe lager het hoofd is bij de start van het persen, hoe korter het persen zal zijn en hoe minder energie het dus kost voor de vrouw. Het hoofd is inmiddels al gedaald tot de bekkenbodem. Ik leg haar uit hoe ze het beste en het meest effectief kan persen. Ze doet het super goed en om 09:58uur wordt haar dochter geboren!

Gelijk na de geboorte van de baby komt een flinke plas bloed mee. We helpen haar terug op bed en voelen aan haar baarmoeder. Deze is niet goed gecontraheerd (trekt niet goed samen). Mw krijgt medicatie toegediend om de baarmoeder te helpen samen knijpen. Echter verlies mw in korte tijd te veel bloed waarop de verloskundige besluit de supervisor en de arts te bellen. Deze komen snel naar de kamer en er wordt meer medicatie gegeven. Ik leeg nog een keer haar blaas met een katheter. De arts besluit dat we naar de OK moeten. Op OK aangekomen trekken de artsen hun steriele kleding aan. Mw wordt overgeplaatst op de OK tafel en de anesthesist zorgt dat ze de juiste verdoving krijgt. Ondertussen geeft de verloskundige aldoor nog druk op de baarmoeder om deze maar zo goed mogelijk te laten contraheren. De arts is omgekleed en voelt in de baarmoeder of er misschien een rest van de placenta/vliezen is achter gebleven. Dat kan namelijk een reden zijn waardoor de baarmoeder niet goed kan samen knijpen. Dit is echter niet het geval. Mw heeft ook een paar flinke rupturen in haar labia beiderzijds en in de vagina achterwand. Door het vele bloedverlies is het lastig hechten, het zicht is namelijk beperkt. Maar liefst vier artsen buigen zich over deze klus. Gelukkig begint de baarmoeder na veel medicatie eindelijk beter te contraheren. Mw ziet inmiddels lijk bleek en op het scherm zie ik haar bloeddruk, op zn laagst was deze 47/23! Ik heb echt nog nooit zo'n lage bloeddruk bij iemand gezien! Mw heeft op de OK 4 zakken bloed, 3 zakken plasma en een zak met trombocyten toegediend gekregen. Daarnaast ook nog een aantal zakken met gewoon vocht.

Tussendoor is er een van de OK assistenten die het bloedverlies bijhoudt. Het vloedverlies wordt gewogen/gemeten en wordt dus nauwkeurig bijgehouden. Toen we op OK aankwamen had mw 950ml bloed verloren. Op OK zag ik het totaal eerst naar 2L gaan, toen naar ruim 3L, op het einde heeft mw in totaal 4430 ml bloed verloren! Ik heb nog nooit zo'n grote nabloeding gezien en de verloskundige met wie ik die dag meeliep, ook niet! Bijna 4,5L bloed is echt veel!

Ik moet zeggen, ik vond dit best een beetje spannend. Toen ik haar ongelooflijk lage bloeddruk zag, haar lijkbleke kleur, al dat bloedverlies en die baarmoeder die maar niet goed wilde samen knijpen ondanks al die medicatie. Gelukkig is het goed afgelopen. Haar baarmoeder heeft uiteindelijk toch besloten goed contraheren, ze verloor ook veel bloed uit de rupturen maar die hebben de artsen goed kunnen hechten. Mw voelde zich uiteraard erg beroerd. Gelukkig krabbelde haar bloeddruk later weer op, heeft ze wat gegeten en gedronken en kwamen haar man en dochter naar haar toe op de uitslaap kamer. Haar dochter was een flinke meid van 4175 gram en deed het goed. Moeder voelde zich al snel wat beter, maar zal de komende tijd nog wel even rustig aan moeten doen.

Met de verloskundige heb ik deze casus nog uitgebreid na besproken. Wat gebeurde er nu eigenlijk?, hadden we dit kunnen voorkomen?, hadden we iets anders kunnen doen?... We weten niet wat de oorzaak van het moeizaam samenknijpende baarmoeder was... we hebben het niet zien aankomen en hadden dit helaas ook niet voor kunnen zijn. Ook de rupturen hadden we niet kunnen voorkomen. Het deel waar wij wel invloed op hebben; namelijk het perineum, was niet ingescheurd! Dus dat hebben we gelukkig goed gedaan. Het was een heftige maar hele leerzame en interessante casus!

Wat gaat het snel

Mijn vijfde stage week is alweer om! De tijd gaat zo ongelooflijk snel, over drie weken zit dit avontuur er alweer op! Echt bizar!

Na een vrij rustige start lijkt er nu toch een iets drukkere periode aangebroken. Gelukkig maar, want daar wacht ik met smart op! Inmiddels zit ik op 37 bevallingen, om te mogen diplomeren moet ik er minstens 40 hebben. Het zou wel heel fijn zijn als ik die laatste 3 vereiste hier nog even mee pak! :)

In de fysiologische (normale) bevallingen heb ik inmiddels wel mijn routine gevonden. Voor de komende tijd hoop ik stiekem een beetje op de pathologie (de bevallingen waarbij dingen mis zijn of gaan). Ik wens uiteraard niemand ellende toe, maar voor mij persoonlijk zijn bepaalde situaties fijn om nog in mijn opleiding mee te maken. Nu sta ik er immers nog niet 'alleen' voor, dat is straks na mijn diplomeren toch een beetje meer. Maar goed, dat soort bevallingen komen uiteraard niet op bestelling, dus we zullen zien wat de komende weken gaan brengen hahah!

Ohja, afgelopen week had ik het met een van de verloskundige nog even over het feit dat de Denen 6 maanden te tijd hebben om een naam aan hun kind te geven. Zij vertelde mij nog over de consequentie die er aan hangt wanneer ouders dit niet binnen die 6 maanden doen. Ouders krijgen er hier geen boete voor (zoals dat wel in NL is) maar er wordt een naam voor het kind bepaald. Alle meisjes worden vernoemd naar de koningin; Margrethe en alle jongens naar de prins; Christian. Nu gebeurt het uiteraard vrijwel nooit dat ouder na 6 maanden nog steeds geen naam hebben voor hun kind, maar deze regel vind ik erg grappig!

Nog meer bezoek! :)

Donderdag om 11.20uur haal ik mijn volgende bezoeker op van het vliegveld! Het is voor mij iets meer dan een uurtje rijden, en voor Sabien ongeveer even lang vliegen! Het is dramatisch weer en regent echt heel hard! Samen rijden we eerst even langs de supermarkt en dan naar het huis waar ik verblijf. Na een tour door het huis lunchen we gezellig samen en dan gaan we het centrum in. We beginnen met het regelen van een fiets. Morgen hebben we namelijk een uitje met de andere Deense studenten en Sab mag gezellig mee! We moeten dus even een fiets huren. Een swabfiets is blijkbaar op zijn kortst voor een maand te huur, maar van de dame achter de balie krijgen we ''Donky Republic'' als tip. Dit is een app die je kunt downloaden, je maakt een account aan, zet er wat geld op en dan kun je elke oranje fiets die daar bij hoort (en dat zijn er echt veel!) huren en dus via die app van het slot halen/op slot zetten. Echt een mooi systeem! Na dat we dat voor elkaar hebben gaan we naar het roof-top terras waar we een lekker theetje met een taartje nemen. Later lopen we door naar het gezellige straatje waar meerdere restaurantjes en kroegen zijn. Het is een gezellige, drukke straat met leuke verlichting en een kanaal in het midden waar je via bruggetjes van de ene naar de andere kant kunt. Ik ben er inmiddels al best vaak geweest en is een beetje mijn vaste stek geworden als ik bezoek heb! Haha :) We bestellen gezellig een schaal nacho's uit de oven en zitten dan al aardig vol, we delen nog een Belgische wafel met een bolletje ijs en gaan dan weer op huis aan.

De volgende ochtend gaat al om 06:00uur de wekker. We ontbijten, maken ons klaar en rijden dan richting het Tivoli park in het centrum, daar kunnen we gratis parkeren en daar staan meerdere fietsen in de buurt die via die app werken. We kiezen fiets 'Martha' en lopen samen richting het huis van Hanne. Hanne is de stage coördinator van hier, met haar heb ik regelmatig contact. Ik mag dan ook een fiets van haar lenen voor vandaag. Samen met Hanne fietsen we naar de pont waar alle andere studenten zich langzaam verzamelen. We stappen op de pont en ruim een uur later komen we aan op het eiland Samsø. Daar fietsen we ongeveer 4 km naar het plaatselijke ziekenhuis. Hier krijgen we een rondleiding! Het is een oud ziekenhuis met een gedateerde (maar knusse) inrichting en heeft niet veel faciliteiten, het is meer een plaats voor de fysiotherapeut, huisarts, ergotherapeut, etc. Wel is er een verloskamer en een spreekkamer voor de verloskundige. Maar een operatie kamer is er niet, wanneer er een complicatie optreedt bij een zwangere tijdens de bevalling die daar niet kan worden opgevangen wordt zij per helikopter naar het ziekenhuis in Aarhus gebracht. Na de rondleiding lunchen we gezellig met zijn alle en daarna geeft ik een presentatie over de verloskunde in NL en België. Tot slot doen we nog wat spelletjes buiten op het grasveld en dan fietsen we weer terug naar de pont. Inmiddels is de zadelpijn niet meer te negeren en weet ik weer precies waarom ik totaal niet van fietsen houd!!! Even lekker in het Nederlands tegen elkaar kunnen klagen over de fietsen en de zadels zonder dat de rest dit verstaat, is best fijn hahaha!

We nemen afscheid bij de pont van alle andere studenten en fietsen samen met Hanne terug naar haar huis. We bedanken haar voor de gezellige dag en het lenen van haar fiets. Sab en ik gaan terug naar de auto en rijden nog even langs het bakkertje die Hanne onderweg had aangeraden, hier halen we nog even wat lekkers. Terug bij het huis aangekomen geven we onze billen even een beetje rust na al dat fietsen! ;) Daarna gaan we weer naar het leuke straatje om wat te eten. Nikki (mijn huisgenoot die ook vanuit België hier op stage is) gaat ook gezellig mee. We eten bij een Italiaans tapas restaurant, echt heerlijk gegeten en een hele gezellige avond gehad!

Zaterdag slapen we lekker uit! We ontbijten lekker bij een bakkertje gaan vervolgens naar de markt waar Hanne ons gisteren over had verteld. Het is heerlijk weer en de zon schijnt. We lopen verder de stad in en shoppen wat. Einde van de middag gaan we terug naar het huis, hier kijken we samen met Nikki een film en snacken wat. We komen er achter dat Janni 'Prime video' heeft en vinden nog een film die we willen zien. Na de films is het al helemaal donker en rijden Sab en ik nog even een rondje om het ziekenhuis heen. Zo kreeg Sab een beetje een beeld van hoe groot het is.

De volgende ochtend vertrekken we al op tijd richting het vliegveld want het zit er alweer op, Sab vliegt om 10:15uur terug naar NL! Het was weer een onwijs gezellig weekend!!!

Bezoek!

Vrijdag 17-09; vandaag komen twee vriendinnen mij opzoeken! Iris en Dominique zijn 's morgens al op tijd in de auto gestapt en begonnen aan de trip. Onderweg was er helaas een flink ongeluk gebeurd, waardoor ze ruim 1,5 uur in de file hebben gestaan. Na een lange rit kwamen ze rond 20u aan! Na een snelle tour door het huis zijn we eerst maar eens naar de stad gegaan om een restaurantje op te zoeken. Bij een Italiaan hebben we heerlijk gegeten en vast een beetje bij gekletst! De volgende ochtend hebben we eerst een beetje uitgeslapen en toen na een lekker ontbijtje zijn we terug naar het centrum van Aarhus gegaan. We zijn begonnen bij het zomer verblijf van de koninklijke familie, wanneer zij er niet zijn is hun tuin open voor toeristen. Helaas bleken ze er wel te zijn, en was het hek dus gesloten. (Nu al de tweede keer dat ik daar voor een gesloten hek stond... haha). Vlak bij het paleis staat een ronde brug, het was mij aangeraden deze te bezoeken door de praktijk begeleider van hier, Hanne. Hier zijn we dus uiteraard even heen gegaan. De brug is rond en staat half op het strand, half in het water. Het ziet er leuk uit en je kunt dus oneindig rondjes lopen op deze brug, vandaar ook de naam; Den Uendelige Bro.

Vervolgens zijn we naar Dokk1 gegaan. Dit is een heel groot gebouw met een grote parkeer garage er onder. Het parkeren was al een vermakelijk geheel opzich. Toen we de parkeergarage in reden zag ik een plaatje dat leek op een soort auto lift. Ik zei tegen die meiden, volgens mij gaan we in een auto lift! Vol verwachting reden we door in de lift. Op het scherm stond dat ik de auto op de handrem moest zetten, ook de antenne moest er af en wij de auto uit. Op een ander scherm tikte ik aan dat we alles hadden gedaan, mijn betaal pas werd gelezen en de deur van de lift ging dicht. Een beetje verbaasd dat wij niet met de auto mee gingen bleven we achter de deur kijken naar wat er verder zou gebeuren. De lift ging omlaag en de auto werd zelf geparkeerd! We wisten niet wat we meemaakten! Wat een futuristische ervaring was dit! We hebben het er nog vaak over gehad! Hahah. Vervolgens zijn we het gebouw Dokk1 ingegaan. Dit is een hele grote bibliotheek waar ook een speciale bel hangt. Wanneer ouders een kindje hebben gekregen in het ziekenhuis waar ik stage loop, krijgen ze een speciale code. Met deze code kunnen ze vanuit een het ziekenhuis de bel een keer laten slaan. In de bibliotheek slaat de bel dan dus een keer en de mensen die dan in de bibliotheek aanwezig zijn, schijnen dan te gaan klappen. Ik vind dit een hele leuke gewoonte/gedachte. De bel hangt een beetje in het niet en valt niet heel erg op, maar het was toch erg leuk deze even gezien te hebben!

Na de lunch zijn we naar Arhos gegaan. Dit is een art-museum met een grote, regenboog gekleurde ring op het dak. We hadden mazzel want het entree was gratis vandaag! Kunstliefhebbers dat we zijn, hebben we binnen een uur alles bekeken en waren we precies voor sluitingstijd klaar ;). Onderweg terug naar de auto hoorden we muziek uit een kerkje komen. Ook hier konden we zo naar binnen lopen. Er was een soort muziek weekend gaande in Aarhus. Na een drankje en een paar liedjes zijn we terug naar de auto gegaan. Terug 'thuis' aangekomen hebben we met een drankje en wat snacks een film gekeken. Later op de avond zijn we terug naar de stad gegaan voor een kroegentocht! We hebben 3 kroegen bezocht, super gezellig en druk was het. Je vergeet hier zo dat corona ooit bestaan heeft!

De volgende ochtend weer lekker uitgeslapen, ontbeten en toen de auto gepakt naar een mooi natuur gebied verderop. We hebben lekker door het bos gelopen en een oud restant van een kasteel bezocht. We hadden goed weer! Einde van de middag zijn we weer terug naar Aarhus gereden en hebben daar het roof-top terras bezocht. Een lekker taartje en theetje gedronken en vervolgens maar weer eens een restaurantje opgezocht. We moesten een beetje op tijd terug, want ik had nog nachtdienst. Een beetje gek om die meiden 'achter te laten', maar die hebben zich vermaakt. De volgende ochtend kwam ik thuis, heb ik 1,5 uur kunnen slapen en toen hebben we nog even gezellig met elkaar ontbeten. Die meiden hebben de auto ingepakt en zijn om 10uur aan hun terug reis begonnen. Ik ben gauw weer mijn bed in gedoken!

Het was echt een super gezellig weekend!

Pijnstilling

Na een mooie, vlotte bevalling is inmiddels ''mijn'' tweede Deense baby ook een feit! Om te mogen diplomeren moet ik er dit jaar in elk geval nog 9 doen, dan zit ik namelijk op de 40 bevallingen! Over dat aantal hoef ik mij dus geen zorgen meer te maken! :)

Voor ik vertrok wist ik al wel dat Denemarken ergens aan de top staat betreft hun gezondheidszorg. Dat maakte mij erg nieuwsgierig, want wat is hier dan precies allemaal beter? Nu heb ik daar na twee weken nog lang geen compleet antwoord op, maar over de pijnstillings-opties kan ik wel wat vertellen. Ze hebben hier duidelijk veel meer opties dan wij, erg leuk om te zien.

Voordat een vrouw hier echt aan medicinale pijnstilling begint, heeft ze nog heel wat andere opties om te overwegen! Ze kan kiezen voor het TENS apparaat (deze wordt wel eens in NL gebruikt, maar lang niet overal!). TENS staat voor Transcutane Elektrische Neuro Stimulatie. Bij deze behandeling wordt met behulp van zwakke elektrische stroompjes de pijn verminderd. Het is een handig klein apparaatje waar je twee elektrode stickers op aansluit, die stickers plak je op een plaats waar het pijn doet bijv. op de onderrug. De vrouw kan zelf de sterkte van de elektrische stroompjes instellen en steeds weer aanpassen. Het geeft vaak veel verlichting voor de vrouw.

Ook hebben ze hier iets wat ze een ''bijensteek'' noemen. Ze gebruiken dan een spuitje met steriel water en een klein intracutaan naaldje. Ze spuiten dan een paar druppels van dat water op een rijtje net onder de bovenste laag van de huid. (Een beetje zoals een mantoux prik, wanneer je je laat testen op TBC). Bijvoorbeeld weer in de onderrug. Deze prikjes voelen dus een beetje zoals een bijensteek, vandaar ook de naam. Het is dus echt gemeen, veel vrouwen vinden dit erg pijnlijk maar zodra de prikjes klaar zijn geeft het verlichting in de rugpijn door de weeën.

Dan doen ze hier ook nog aan accupunctuur. Hierbij heb ik nog niet mee gekeken, omdat er tot nu toe nog niemand voor gekozen heeft. Ik ben benieuwd hoe dat precies in zijn werk gaat. Wordt vervolgd!

Lachgas is ook een veel gekozen optie. Dit hangt in elke verloskamer bij het bed. De verloskundige stelt de verhouding lachgas-zuurstof in en de vrouw zet vervolgens het kapje over haar mond en neus, ze ademt in en uit via het kapje en na twee weeën voelt ze al verschil. Veel vrouwen geven aan dat het ze echt heeft geholpen. Soms komen er wat grappige, vreemde praatjes maar dat komt echt door de lachgas.

Uiteraard kun je hier ook nog kiezen voor de epiduraal, oftewel de ruggenprik. Deze wordt in NL ook veelvuldig gekozen. Toch zit er een groot verschil tussen Denemarken en Nederland. Als je in NL een epiduraal hebt, krijg je een verblijfskatheter en mag je je bed niet meer uit. Sommige vrouwen kunnen hun benen niet meer bewegen/voelen, andere nog gedeeltelijk. Echter zijn de benen niet meer betrouwbaar genoeg om op te gaan staan en is in bed blijven de enige optie. Hier in Denemarken noemen ze het ook wel 'walking-epidural', je kunt er namelijk nog gewoon mee uit bed, lopen, zelf naar het toilet, op de yogabal, etc! Dat vind ik echt onwijs goed! Wisselhoudingen is bij een bevalling vaak echt cruciaal. Dus als ik íets mee mocht nemen vanuit hier naar NL, dan koos ik zonder twijfel hun epiduraal!

Echt super leuk om al deze opties en verschillen met NL te zien! Ik kijk uit naar wat ik nog mee zal gaan tegenkomen!