Vandaag had ik een dagdienst. Om 7.00uur start onze dienst en we beginnen de dag in een soort verzamel ruimte. Hier hangt het scherm met alle vrouwen die op de afdeling liggen en het CTG scherm. De verloskundige supervisor begint altijd met een voorstel rondje. (De supervisors zijn een aantal verloskundige met veel ervaring die voor deze extra functie hebben gekozen, wanneer er een complicatie ontstaat of een verloskundige wilt even overleggen kan zij de supervisor laagdrempelig benaderen/bellen). Na het voorstellen verteld zij kort hoe de dienst ervoor is geweest en welke vrouwen er op de afdeling liggen + de belangrijkste informatie over hen. Dan worden de vrouwen verdeeld en als student moet je soms een beetje snel zijn voor een leuke casus! :)

Samen met Elisa (de verloskundige met wie ik meeloop) krijgen we de overdracht van de nachtdienst over het koppel die wij toebedeeld hebben gekregen. Mw is vandaag precies 42 weken zwanger van haar eerste kindje, heeft twee dagen ervoor medicatie gehad om de bevalling in te leiden. Deze medicatie heeft bij haar weinig effect gehad. Haar vliezen zijn de dag ervoor wel al gebroken en sinds gisteravond 23uur is ze in het ziekenhuis opgenomen. Haar weeën kwamen niet echt opgang waardoor zij een syntocinon infuus heeft gekregen (infuus met weeën hormoon). Hierna heeft ze goede weeën gekregen en heeft ze besloten een ruggenprik te nemen. Tot slot verteld de nachtdienst dat ze mw om 6.15uur nog heeft getoucheerd en ze toen 7cm ontsluiting had.

We gaan naar het koppel toe om kennis te maken. Mw ligt comfortabel in bed en vangt de weeën goed op, ze is erg blij met de ruggenprik. Beide vinden ze het prima dat ik er bij ben vandaag en ook het Engels praten is geen probleem. Mw heeft aan het einde van de nachtdienst nog geprobeerd te plassen, maar dit lukte niet goed. Daarom stellen we voor om haar blaas dmv een eenmalige katheter te legen, dit vond mw prima. Op een end lijkt mw beginnende persdrang te hebben dus wil ik haar graag toucheren, ze heeft al volledige ontsluiting! We kletsen wat en wachten op de echte reflectoire persdrang. Ik vraag aan mw of ze wel eens heeft nagedacht over in welke houding ze wilt bevallen. Mw gaf aan dat ze graag staand wilt bevallen, dus even later help ik haar uit bed. Ik leg haar uit hoe ze het beste kan gaan staan en met een spiegel kijk ik af en toe hoe het vordert. Na iets meer dan een half uur heeft mw echte reflectoire persdrang, de persdrang die je niet meer kunt weg zuchten. Om 9.30uur toucheer ik nog een keer om te voelen hoe laag het hoofdje al is gekomen. Hoe lager het hoofd is bij de start van het persen, hoe korter het persen zal zijn en hoe minder energie het dus kost voor de vrouw. Het hoofd is inmiddels al gedaald tot de bekkenbodem. Ik leg haar uit hoe ze het beste en het meest effectief kan persen. Ze doet het super goed en om 09:58uur wordt haar dochter geboren!

Gelijk na de geboorte van de baby komt een flinke plas bloed mee. We helpen haar terug op bed en voelen aan haar baarmoeder. Deze is niet goed gecontraheerd (trekt niet goed samen). Mw krijgt medicatie toegediend om de baarmoeder te helpen samen knijpen. Echter verlies mw in korte tijd te veel bloed waarop de verloskundige besluit de supervisor en de arts te bellen. Deze komen snel naar de kamer en er wordt meer medicatie gegeven. Ik leeg nog een keer haar blaas met een katheter. De arts besluit dat we naar de OK moeten. Op OK aangekomen trekken de artsen hun steriele kleding aan. Mw wordt overgeplaatst op de OK tafel en de anesthesist zorgt dat ze de juiste verdoving krijgt. Ondertussen geeft de verloskundige aldoor nog druk op de baarmoeder om deze maar zo goed mogelijk te laten contraheren. De arts is omgekleed en voelt in de baarmoeder of er misschien een rest van de placenta/vliezen is achter gebleven. Dat kan namelijk een reden zijn waardoor de baarmoeder niet goed kan samen knijpen. Dit is echter niet het geval. Mw heeft ook een paar flinke rupturen in haar labia beiderzijds en in de vagina achterwand. Door het vele bloedverlies is het lastig hechten, het zicht is namelijk beperkt. Maar liefst vier artsen buigen zich over deze klus. Gelukkig begint de baarmoeder na veel medicatie eindelijk beter te contraheren. Mw ziet inmiddels lijk bleek en op het scherm zie ik haar bloeddruk, op zn laagst was deze 47/23! Ik heb echt nog nooit zo'n lage bloeddruk bij iemand gezien! Mw heeft op de OK 4 zakken bloed, 3 zakken plasma en een zak met trombocyten toegediend gekregen. Daarnaast ook nog een aantal zakken met gewoon vocht.

Tussendoor is er een van de OK assistenten die het bloedverlies bijhoudt. Het vloedverlies wordt gewogen/gemeten en wordt dus nauwkeurig bijgehouden. Toen we op OK aankwamen had mw 950ml bloed verloren. Op OK zag ik het totaal eerst naar 2L gaan, toen naar ruim 3L, op het einde heeft mw in totaal 4430 ml bloed verloren! Ik heb nog nooit zo'n grote nabloeding gezien en de verloskundige met wie ik die dag meeliep, ook niet! Bijna 4,5L bloed is echt veel!

Ik moet zeggen, ik vond dit best een beetje spannend. Toen ik haar ongelooflijk lage bloeddruk zag, haar lijkbleke kleur, al dat bloedverlies en die baarmoeder die maar niet goed wilde samen knijpen ondanks al die medicatie. Gelukkig is het goed afgelopen. Haar baarmoeder heeft uiteindelijk toch besloten goed contraheren, ze verloor ook veel bloed uit de rupturen maar die hebben de artsen goed kunnen hechten. Mw voelde zich uiteraard erg beroerd. Gelukkig krabbelde haar bloeddruk later weer op, heeft ze wat gegeten en gedronken en kwamen haar man en dochter naar haar toe op de uitslaap kamer. Haar dochter was een flinke meid van 4175 gram en deed het goed. Moeder voelde zich al snel wat beter, maar zal de komende tijd nog wel even rustig aan moeten doen.

Met de verloskundige heb ik deze casus nog uitgebreid na besproken. Wat gebeurde er nu eigenlijk?, hadden we dit kunnen voorkomen?, hadden we iets anders kunnen doen?... We weten niet wat de oorzaak van het moeizaam samenknijpende baarmoeder was... we hebben het niet zien aankomen en hadden dit helaas ook niet voor kunnen zijn. Ook de rupturen hadden we niet kunnen voorkomen. Het deel waar wij wel invloed op hebben; namelijk het perineum, was niet ingescheurd! Dus dat hebben we gelukkig goed gedaan. Het was een heftige maar hele leerzame en interessante casus!