Vandaag had ik een 12uurs nachtdienst van 19.00uur tot 07.15uur. We kregen de overdracht van de avonddienst. De verloskundige had het gewicht van de baby geschat op 4100 gram. Mw haar vliezen werden vanmorgen om 9.30uur gebroken om de bevalling in te leiden (op basis van serotiniteit). Vervolgens heeft mw in de loop van de ochtend veel contracties gekregen (6 per 10 minuten), waarvoor zij eenmalig een keer Ventolin I.M. heeft gehad. Hierna zijn de contracties verminderd naar 4 á 5 contracties per 10 minuten. (6 contracties per 10 minuten vinden we namelijk wat te veel, 4 tot 5 per 10 minuten is een beetje de max. Ventolin heeft een relaxerend effect op bepaalde spieren, zo ook de baarmoeder (misschien ken je het als medicatie voor bijv. Astma).

Mw ervaarde de contracties als erg heftig en had weinig rust tussen door, hierom heeft mw een epiduraal gekregen wat de pijn verlichtte. Mw ontwikkelde in de loop van de dag verhoging van rond de 38°C. De basis hartfrequentie van de baby was tachycard (150-175bmp) en had regelmatig een periode van te weinig variabiliteit (wat maakte dat het CTG pathologisch werd). Hierom is in de avonddienst drie keer een bloedonderzoek vanaf het caput van de baby gedaan om het lactaat te beoordelen, en hiermee de conditie van het kind te beoordelen. Deze waardes waren steeds goed en moesten we elke 30 minuten herhalen als dit CTG zou aanhouden. Mw had sinds 17:45uur volledige ontsluiting.

Wij namen de zorg over. Ik ben begonnen met het opnieuw nemen van de tempratuur, deze was 38,2°C en later nog een keer 38,3°C. Bij een tempratuur van 38,5°C of hoger moet er gestart worden met antibiotica, dus we moesten de temperatuur goed in de gaten houden. Ik heb abdominaal gevoeld naar de positie van de baby en geprobeerd het gewicht te schatten. Ik dacht dat het kindje groter zou zijn dan wat de avonddienst heeft geschat. Ik schatte het kindje op 4400/4500 gram.

In onze dienst zijn een aantal waardes verbeterd. Mw haar temperatuur zakte naar 38,1°C en de basis hartfrequentie van de baby zakte naar 150-160bpm, ook de variabiliteit normaliseerde. Hierom hebben wij geen lactaat test meer hoeven doen. Nadat mw ruim twee uur volledige ontsluiting had, moest ik vaginaal onderzoeken om te voelen of er progressie was. Dit was er, het caput was meer ingedaald. Niet veel, maar er was progressie en dat is het belangrijkst.

We hebben een ‘’time-out’’ ingelast. Dit hield in dat we naar het kantoor gingen en hier met de supervisor en de arts even alle zaken op een rijtje hebben gezet. Dit is om de gehele situatie goed te kunnen blijven overzien en een plan in je achterhoofd te hebben. Ik heb de casus aan de supervisor en arts verteld. De conclusie was als volgt: de tempratuur is beter en om dit moment is erg geen antibiotica geïndiceerd. Het CTG is van abnormaal naar suboptimaal verbeterd en ondanks dat de progressie langzaam verloopt, is er wel progressie. Het langere tijdsbestek kan komen door de grootte van het kind. Kortom; zo door.

Mw kreeg wat meer persdrang. Het caput was net voorbij de spinae, (dan is het hoofd van de baby al een aardig stukje op weg, maar bij voorkeur moet het nog wat lager zijn voor we beginnen met persen) dus de voorkeur was om zo lang mogelijk te wachten met actief persen en het caput verder te laten indalen. Mw mocht uiteraard een beetje mee persen als ze dit gevoel had. Om 21:45uur zijn we een syntocinon infuus gestart omdat de contracties niet krachtig genoeg waren. Als mw perste was dit vooral op haar eigen kracht, de contracties hielpen haar niet goed genoeg mee. Uiteindelijk is mw om 22:30uur bevallen van haar zoon. Mw had wat ruimer bloedverlies dus heeft hebben we na de (standaard) injectie oxytocine 10IE I.M. haar oxytocine infuus op 400ml/uur gezet. Het bloedverlies nam af. Toen het bloedverlies weer wat ruimer werd heb ik gevoeld of de placenta misschien los was gekomen, dit was niet het geval. De supervisor werd gebeld en kwam, zij heeft met de placenta geholpen. De placenta is 35 minuten na de baby geboren en was ook erg groot (857 gram, gemiddeld zijn deze tussen de 500 en 600 gram), dit verklaarde waarom deze meer tijd nodig had om los te komen. De uterus contraheerde nog niet optimaal waarschijnlijk door vermoeidheid (en door de oprekking van het dragen van een groot kind). Daarom is er nog een sterke concentratie van 10IE oxytocine in 100ml NaCl aangehangen. Het bloedverlies normaliseerde, mw heeft uiteindelijk 1070ml bloed verloren.

De baby zag er nog groter uit dan we hadden geschat dus hebben we hem kort na de bevalling gewogen. Hij woog 5108 gram! Wat een buffel! Dit maakte dat hij in het glucose protocol viel, de assistent heeft hem wat kunstvoeding gegeven. Een uur hierna hebben wij zijn glucose gemeten, toen heeft hij weer wat kunstvoeding gekregen en twee uur daarna opnieuw zijn glucose gemeten. Dit was allemaal in orde. Moeder was echt uitgeput na deze zware en lange bevalling, ze zijn later naar de kraamafdeling gegaan.

Het was erg interessant om de bevalling van zo'n groot kind te begeleiden. Hierbij moet je een aantal mogelijke complicaties in je achterhoofd houden en alert zijn op de signalen. Ik heb nog niet eerder zo'n groot kind gezien! Hahah! Hij had nog geen naam, maar dat wordt vast een stoere naam!