Op dinsdag 12 oktober had ik een avonddienst. Samen met de verloskundige zorgde ik voor een super leuk koppel, de dame; 40+5wk zwanger van hun eerste kindje, werd ingeleid ivm pre eclampsie (zwangerschapsvergiftiging). Een super leuk koppel! Ze vonden het geen enkel probleem om Engels met mij te praten en we hadden gezellige gesprekken waarbij we regelmatig konden lachen. Mw had een epiduraal als pijnstilling, dit wordt vaker aangeraden bij zwangerschapsvergiftiging omdat het kan helpen de bloeddruk wat te verlagen. Deze pakte onwijs goed uit bij haar, want ze voelde in het begin de weeën niet eens! Later toen de weeën wat sterker werden kon ze deze wel voelen, maar dit kon ze prima verdragen.

Het koppel vertelde mij over de traditie in hun familie, waarbij ze de placenta mee naar huis namen om er een boom op te planten. De ouders van deze (bijna) vader hadden dit voor hem en zijn broer ook gedaan. Hij vertelde over de twee appelbomen, één van die bomen was snel gaan rotten en dood gegaan en de ander was goed gegroeid en is een prachtige, bloeiende appelboom geworden. Zijn broer had hem altijd wijs gemaakt dat de dode boom van hem was, en plaagde hem er wel eens mee. Jaren later bleek dat juist de dode boom van zijn broer was! Hier moesten we erg om lachen!

Dit koppel wilden deze traditie graag voortzetten en vroegen of ze de placenta mee naar huis mochten nemen. Uiteraard mag dat! Ik vertelde de verloskundige over deze traditie, zodat ze wist dat we de placenta niet weg mochten gooien. Na de geboorten van het kind, wordt de placenta geboren. De verloskundige of ik kijk(t) deze dan na, vervolgens weegt de assistente hem en gooit zij hem weg. Ik heb dus ook de assistente op de hoogte gebracht, zodat ook zij wist dat ze hem niet weg mocht doen!

Rond 23uur kreeg mw wat serieuzere persdrang. Om 23.15uur is eigenlijk onze avonddienst af... Ik vroeg aan de verloskundige of ik niet langer mocht blijven, ze zei dat ik dan met 1 á 2 uur langer rekening moest houden maar als ik dat wilde, dat dat zeker mocht! Dat vond ik geen probleem, ik was al de hele avond nauw bij ze betrokken en ik vond het zo jammer om net voor de 'finish' weg te moeten. De verloskundige van de nachtdienst kwam op de kamer, kreeg de overdracht en ook aan haar vertelde ik over de placenta net als aan de assistente van de nacht (het is vaak de gewoonte om deze weg te gooien en dat zou natuurlijk echt zonde zijn, vandaar dat ik ervoor wilde zorgen dat iedereen het wist en er geen misverstand zou ontstaan). Het koppel begon te lachen omdat ik inmiddels aan iedereen hun placenta traditie had verteld met de boodschap deze dus niet weg te gooien! Ik moest ook lachen en zei; ''yeah i'm fighting for your placenta, don't worry! Hahah''

Uiteindelijk is deze bevalling helemaal anders verlopen dan verwacht. Er was niet genoeg progressie tijdens het persen en omdat het CTG (de harttonen van de baby) minder goed werden is er een bloedonderzoek vanaf het hoofdje van de baby gedaan. Hiermee wordt gekeken naar de pH waarde van de baby. Dit zegt iets over hoe het met de baby gaat en hoelang hij het nog vol kan houden. Deze waarde was wat verlaagd waarop de beslissing is genomen om na een lange bevalling een vacuüm te doen. Het kindje is op 13 oktober om 02:18uur geboren! Welkom Wilfred! Enkele minuten later kwam de placenta, deze heb ik nagekeken en aan de ouders laten zien. De assistente heeft hem gewogen en daarna netjes terug gebracht naar de kamer! ;)

Nadat ik mw heb gehecht en wat andere nazorg heb gedaan heb ik afscheid genomen van het koppel. Het was ruim 04:00uur geweest en tijd voor mij om te gaan slapen (na deze dienst van 13uur). Maar toch was ik erg blij dat ik ben gebleven en deze bevalling heb mogen meemaken.

22/10 had ik een dagdienst. Ik kwam de verloskundige tegen met wie ik toen avonddienst had. Ze vroeg aan mij of ik mijn cadeau al had gezien? Ik zei; cadeau?? heb ik een cadeau?? Ja, zei de verloskundige, het staat in het kantoor! Zodra ik kon ben ik gaan kijken, en inderdaad daar stond een hele zak met mijn naam er op! Van het koppel! Er zat een grote doos bonbons in, een pot met chocoladeballetjes waar een dropje in het midden zit en een pak stroopwafels! En het allermooiste; een kaartje! Toen ik het kaartje las kreeg ik helemaal waterige ogen. Ze bedankten mij voor mijn begeleiding met heel veel mooie, lieve woorden! Het meest bijzondere was het volgende; ''Tanks for understanding and remembering our strange tradition and fighting for our placenta, even in the small hours with great turmoil. Just outside our window in the hospital grew a maple tree, shedding the golden leafs of fall. Right next to it grew a willow tree. We have decited to plant both- a maple tree for Wilfred and a willow tree for you.''

Ze hebben gewoon een boom ter ere van mij geplant... Hoe bijzonder, hoe speciaal, hoe lief! Ik ben er echt sprakeloos van! Dit is een koppel die ik nooit zal vergeten! Ik voel mij enorm vereerd!